Zaterdag: Himmelstigen

Vandaag zijn we (stephan en kim) vroeg opgestaan voor ons avontuur in de Skjeggedal. We gaan vandaag namelijk de Himmelstigen beklimmen om de Trolltunga (Trollen Tong) te gaan bekijken. Dit is een tocht van 8 -10 uur, die we vooraf geboekt hebben bij OpplevOdda (via Jostein Soldal).

Om 10 uur waren we op de parkeerplaats bij de start van de tocht. De start was op zo'n 400 meter hoogte, naast een flink meer. Eenmaal geparkeerd meldden we ons bij de gids en het bleek dat we als eerste waren, al snel was de rest er ook en konden we vertrekken. We vertrokken op de mountainbike waarbij we over de weg een grindpand met soms forse stenen moesten fietsen. Kim vond het wel spannend (ze had nog nooit op een mountainbike gezeten) en zag het meeste op tegen het fietsen. Maar het ging allemaal goed en 7 km verder kwamen we aan bij de start van de hike omhoog (op 530 meter hoogte).

Er was geen pad dus we gingen door het bos de berg op. Er waren veel losse stenen en het was een flinke klim. Halverwege kwamen we bij een rivier aan (staat nu bijna droog) waar we even lunchten en ons voorbereiden op het volgende stuk. We waren namelijk pas op 1/3 van de klim (700 meter hoogte). Vanaf hier werd het terrein heel anders. Het waren allemaal grote (soms glibberige) stenen waar we ons een weg over moesten banen. Stephan vond zoals altijd heel leuk om over de stenen heen te klimmen, maar Kim deed voorzichtig en ging wat langzamer dan de rest. Ze mocht daarna recht achter de gids aan, wat prettig was. We kwamen heelhuids aan bij de start van de Via Ferrata (850 meter hoogte).

We deden deze tocht aangezien we graag de Via Ferrata (levenslijn: je klimt langs de berg via een soort trap omhoog en je zit vast aan een lijn) wilden doen. Eenmaal begonnen ging Kim als een raket naar boven, ze was blij dat ze hiermee niet een van de langzaamste was. Stephan volgde gestaag en kon Kim maar net bij houden. Het was wel een raar gevoel hoor, je hing aan kabeltje aan de berg en hing aan de rots met kleine ijzeren beugels als traptreden. Als je naar beneden keek zag je een afgrond van enkele honderden meters, maar stoer als we waren bleven we door klimmen. Eenmaal boven gekomen waar we wel trots en konden we van het uitzicht genieten (1.150 meter hoogte).

We dachten dat we er bijna waren maar het bleek dat we nog een stukje moesten wandelen om bij de Trolltonga te komen. Het was echter vrij vlak en niet zo heel zwaar. Maar na 20 minuten waar we er!  Yes, we hebben het gehaald, nu even rusten en dan poseren voor een mooie actiefoto (1.220 meter hoogte) op ene uitstekende rots. Als eerste ging Stephan op de foto en die kon het niet laten om op het randje van de rots te gaan zitten. Vervolgens gingen we er met samen ook nog op de foto om deze prestatie vast te leggen.

Het was nu al half 5 en we waren dus pas halverwege, we moesten namelijk weer dezelfde weg naar beneden. Dit bleek echter wel een stuk lastiger. Het had namelijk een beetje geregend en alle stenen waren nu nat en glibberig (Kim baalde hiervan, want ze was bang om te vallen). De Via Ferrata ging weer goed maar daarna begon het afzien. Stephan gleed na 10 minuten uit en haalde z'n hand flink open. De andere groepsgenoten hielpen hem met het verbinden van de wond en we gingen weer verder. We merkten ook dat we moe werden en het niet gewend waren om over dit soort terrein te lopen. Daarom deden we het rustig en gingen voorzichtig naar beneden. De gids hielp goed en we hebben nog wat leuke gesprekken gehad. We kwamen er goed mee weg dat we uit Nederland komen (geen bergen gewend he!). Maar ooohhh, wat was dat ver naar beneden. Eenmaal weer aangekomen bij de lunchplek wisten we dat we het meeste al hadden gehad en vulden ons flesjes nog eenmaal in de rivier om wat te drinken. Het water was echt lekker en verfrissend.

Rond half negen waren we beneden bij beneden bij de fietsen en het begon al donker te worden. Nu moesten we nog eens 7 km fietsen. Tijdens het fietsen werd het steeds sneller donker en om kwart voor 10 waren we terug bij de auto. Hier is de wond van Stephan nog een keer goed schoongemaakt, namen afscheid van de gids en reden terug naar Voss. Om 12 uur 's nachts waren we pas thuis, we aten nog wat soep en doken het bed in. We sliepen binnen enkele seconden, want het was echt een heel zware trip. Dit was voor ons beide echt de grens (eigenlijk teveel van het goeie), maar het was een geweldig avontuur en we hebben er geen spijt van. Nu hebben we het echte Noorwegen beleefd, maar nog wel een tijdje spierpijn.. Johan en Lia wilden gaan fietsen. In Voss regende het heel de ochtend. Toen ze eenmaal aankwamen bij t fietsenverhuur (ver lopen) konden ze geen fietsen voor 2 dagen huren. Dat was balen.

Zondag: rustdag

Na de zware tocht hadden we vandaag gelukkig een rustdag. Heerlijk uitgeslapen, wat gelezen en spelletjes met Johan en Lia gedaan (zij namen ook een rustdag). Toch nog met Stephans hand naar de eerste hulp in het ziekenhuis geweest. Daar is zijn wond nog een keer ontsmet en verbonden, ook kreeg hij nog een tetanusprik. Nog een recept mee gehad voor zalf.

Maandag: cruise over Sognefjord en Flämbaan

Vandaag hebben de meest populaire toeristische attractie gedaan: een cruise over het Sognefjord (staat op de Unesco-erfgoedlijst!) en gezeten in de meest steile spoorbaan in Europa, de Flämbaan!

We hadden kaartjes gekocht voor de tour ‘Norway in a nutshell'. We namen om 10 uur de bus in Voss naar Gudvangen. Dit was al een mooie route met hele steile haarspeldbochten. In Gudvangen stapten we op de boot naar Fläm, dit duurde 2 uur en was echt geweldig: heel erg mooi! Gelukkig was het vandaag heerlijk weer: zonnig! Rond half 2 waren we in Fläm, de trein ging pas om 4 uur. In de tussentijd hebben we wat souvenirs geshopt en lekker in het zonnetje op een terrasje gezeten. De Flämbaan was een mooie route, vooral de grote waterval was prachtig! Maar verder vonden we het niet zo bijzonder, we gingen heel geleidelijk omhoog, daardoor leek het niet zo steil als verwacht. In Myrdal namen we weer de trein terug naar Voss.

Al met al was het een leuke, relaxte dag!